Jak zawsze spóźniona. Tym razem przez problemy ze znalezieniem kabla, umożliwiającego zrzucenie zdjęć z aparatu fotograficznego.
Zaczynamy od najważniejszego, czyli fototapety. I historii fototapety. Bo fototapety (po raz trzeci) miało nie być.
Miała być plexi z zadrukiem. Jednak panowie zajmujący się takimi rzeczami w drukarniach są nie dość, że największymi - i tu muszę użyć tego nieistniejącego słowa - fuszerzami na świecie, to jeszcze komfort współpracy z nimi stoi na poziomie minusowym. Nie mówiąc o cenach, które zmieniają się z każdym telefonem. Cytuję:
Poniedziałek: Tak, tak, nie ma sprawy. Taki format to jakieś 400zł. Będzie dobrze? To dobrze, prosze o plik do zadruku.
Wtorek: 400zł? Nie, niemożliwe, że tak powiedziałem. 900 i to końskim targiem.
Środa: 900zł? Nie, niemożliwe, że tak powiedziałem. Ma to Pani na mailu? Nie wiem, kto to wycenił. Ja? Nie może być. 1100 i ani złotówki mniej. Nie, nie, inaczej to poniżej granicy opłacalności.
O terminach (i - a jakże - ich zmianach) nie wspominam.
O jakości finalnego wykonania - tym bardziej.
Także dopóki nie znajdziemy zaufanej firmy (niestety w pracowni nie jesteśmy w stanie tego wykonać), nie polecam. Chyba, że Państwo znają kogoś...
Ale wracając do łazienki... stanęło na fototapecie. Jak mówi Maciek: jak chcesz mieć zrobione dobrze, zrób to sam:)
Rama do fototapetowego obrazu powstała jak ta w dużym pokoju.
Styropianowa sztukateria, przyklejona do ściany i pomalowana białą akrylowa farbą. Polecam rozwiązanie, bo koszt naprawdę niewielki, a efekt nie rożni się od sztukaterii gipsowej. A do tego sprawdza się w 100%, jeśli oczywiście sztukateria nie jest zamontowana w newralgicznym miejscu, narażym na szturchnięcia, kopnięcia, obicia:)
Poniżej - łazienka w całej okazałości:
I podsumowanie, czy co, skąd i za ile:
I przy okazji szukania podajnika na mydło w wirtualnym sklepie Furnicouture, odkryłam nowość: pięęęękną misę:
A właśnie brakuje mi kontenerka na kosmetyki...
Pozdrawiam wszystkich i dziękuje za cierpliwość! :))))
